Heb geen verwachtingen… dan zul je ook niet teleurgesteld raken.
– onbekend
17 mei… een dag om nooit te vergeten
Op 17 mei 1995 stap ik in het huwelijksbootje. Dat doe ik met veel liefde, idealen en verwachtingen.
Natuurlijk stap ik niet alleen in dat bootje. Dat doen we met z’n tweeën. Samen gaan we vol goede moed en met plezier op reis. Maar de reis blijkt niet altijd gemakkelijk en leuk. Naast zonnige dagen krijgen we te maken met dagen waarop het alleen maar regent of waait. En soms teisteren stevige stormen ons. De ene langduriger dan de ander. Het is af en toe zó zwaar.
Uiteindelijk zorgen de stormen ervoor dat onze zeilen breken en we stuurloos worden. Maar we blijven roeien met de riemen die we hebben. Toch komen we niet meer vooruit. Vermoeid, teleurgesteld en eenzaam zitten we in een boot die niet meer terug kan varen naar een veilige haven.
Ik ben degene die aangeeft uit te willen stappen… samen varen lukt niet meer. Na bijna 23 jaar samen alle zeeën te hebben te bevaren stap ik overboord. Het diepe, koude water in. En dat is eng, doodeng. Dit had ik niet gepland toen we de route uitstippelden en onze koers bepaalden.
Het kan niet anders. Het is beter zo.
Inmiddels weet ik dat ik eerst mijn eigen bootje zeewaardig had moeten maken voor ik in het bootje van een ander stap. Nog beter is het om allebei in je eigen bootje te blijven en naast elkaar te varen.
Dat weet ik op mijn 21e allemaal niet. Toen hoopte ik dat ik, door bij de ander in de boot te stappen, geluk zou vinden.
Geluk vinden… toen ik stopte met zoeken, bleek het gewoon in mijn eigen bootje te liggen. Dat bootje heb ik gelukkig teruggevonden. Het lag rustig op me te wachten in een rustige baai. Daar ben ik ingestapt en sindsdien maak ik mooie en avontuurlijke vaartochten.
Wind, regen en stormen blijven me nog steeds niet bespaart, maar ik weet beter hoe ik de boot op koers houd. En ik raak niet meer in paniek als ik toch de weg kwijtraak of als het donker om me heen is. Het is goed reizen zo!
17 mei… het blijft een bijzonder datum.
