Je bent nooit te oud…

‘O jee, waar ben ik aan begonnen?’

Halverwege januari begin ik met de cursus ‘levensverhaal schrijven’, omdat het me interessant en waardevol lijkt over mijn verleden te schrijven. Mijn verleden heeft me immers gebracht waar ik nu ben? Ik ben benieuwd of ik door deze cursus nieuwe inzichten over mezelf krijg. Ik

Grijze haren
Door Corona mis ik de eerste twee lessen. De derde les kan ik er gelukkig wel bij zijn. Als ik de ruimte waar de cursus gegeven wordt, binnenloop schrik ik. Er zitten alleen maar mensen met grijze haren en zo te zien zijn ze een stuk ouder dan ik. ‘O jee, waar ben ik aan begonnen? Zit ik hier wel goed?’

Mijn angst is ongegrond. De andere deelnemers zijn stuk voor stuk sympathiek en aardig. Vrijwel meteen stellen Eelkje, Wikje, Gonnie, Berrie, Jan, Rennie en Gerrit me op mijn gemak. En in de weken die volgen blijken ze boeiend te kunnen schrijven én vertellen over hun leven. Ze weten me regelmatig te raken met hun persoonlijke en kwetsbare verhalen.

Zenuwachtig
De eerste keer zorgen hun verhalen er wel voor dat de moed me in de schoenen zakt. ‘De mijne stelt echt niks voor,’ en ‘Wat zullen ze er wel niet van vinden?’ denk ik. Zenuwachtig lees ik mijn verhaal voor. Het gaat over mijn broer die een steentje naar me gooide, waardoor ik een gat in m’n hoofd kreeg en naar de huisarts moest. Iedereen luistert aandachtig. Als ik klaar ben geven ze positieve en opbouwende feedback. Dat lucht op en motiveert voor de volgende keer.

Eelkje en Jan 
Die eerste keer is Eelkje als laatste aan de beurt. De 83-jarige vrouw schrijft in het Fries. Dat doet ze met veel humor en zelfspot. Haar verhaal over haar eerste rijles boeit en bezorgd me een lach en blij gevoel.  Ik ben onder de indruk. En dat zijn de anderen ook.

Jan zegt: ‘Dit moet toch in de krant?’ Daar zijn we het allemaal mee eens. De weken erna blijkt Jan de daad bij het woord te voegen: hij onderneemt actie en zorgt ervoor dat de plaatselijke krant contact opneemt met Eelkje. ‘Wat een bijzonder mens!’ vinden zij. Zelf zegt ze daarover: ‘Daar snap ik niks van. Er is toch niks bijzonders aan?’ 

Het is snel geregeld. Binnen een paar weken heeft ze een maandelijkse column in de krant. Ook staat er een interview met Eelkje in en een redactioneel artikel over hoe het zo gekomen is. De eerste wordt geplaatst op de dag dat wij onze zesde les hebben.  Wat zijn we trots  en natuurlijk moet het gevierd worden. Dat doen we met Friese oranjekoek.

Inspirerend en motiverend
Wat een inspirerende mensen. Eelkje laat zien dat leeftijd ook maar een getal is en je nooit te oud bent voor nieuwe dingen. Bij Jan zie ik hoe bijzonder het is wanneer je een ander in het licht zet. Het is maar een kleine moeite, maar met een groot effect. 

Naast de inspirerende schrijflessen zorgen ook mijn mede-cursisten ervoor dat ik blij ben dat ik aan deze cursus ben begonnen. En het vervolg staat inmiddels gepland. Daar kijk ik nu al naar uit.

Lieve groet,
Margriet