‘Tussen wens en vervulling ligt een grote afstand.’ – Tonny

Wat voelde ik me een paar weken geleden euforisch. Dat kwam omdat ik eindelijk op de St. Pietersberg stond. Op die plek had ik graag anderhalf jaar eerder willen staan.

Nog een jaar eerder, eind september 2018, startte ik in mijn eentje in Pieterburen om het Pieterpad te gaan wandelen. Het was de bedoeling om de 26 etappes naar de St. Pietersberg in Maastricht in een jaar te lopen. Ik begon eraan in een voor mij moeilijke periode. Het leek me goed om al wandelend tijd voor mezelf en voor rust en bezinning te hebben. Het werd een prachtig avontuur en een geweldige reis! Bijna 500 kilometers met belevenissen, bijzondere ontmoetingen en prachtige landschappen. Het deed me goed.

Mijn doel was dus om binnen een jaar op de St. Pietersberg te staan en het leek erop dat die wens in vervulling zou gaan: op 25 augustus 2019 wandelde ik Sittard binnen. Wat een feestelijk ontvangst kreeg ik daar, er was een optocht in de stad en de fanfare speelde. Ik voelde me blij, want ik had etappe 24 in de pocket en nog één maand voor de laatste 2 etappes. Dat moest me lukken.

Maar helaas kreeg ik vlak daarna een ontsteking en een scheenbeen-blessure, waar ik langdurig last van had. Dat was naar en zorgde ervoor dat m’n plannen werden uitgesteld. Daarna kwam Corona en werd alles weer anders. Mijn ongeduld werd aardig op de proef gesteld.

Dit jaar ging het langzaamaan beter. Dat gaf mij de kans om een paar weken geleden mijn Pieterpad-avontuur af te sluiten. Ik vertrok samen met m’n zoon naar Sittard om vanaf daar de laatste twee etappes te wandelen. Bijzonder om het samen met hem te doen. Juist omdat ik tijdens de 24 voorgaande etappes bijna geen contact met hem had. Nu wandelden we 3 dagen samen door het Limburgse land. We genoten van het landschap en van het samenzijn. Wat voelde ik me dankbaar en gelukkig.

De laatste meters tot het eindpunt heb ik alleen gewandeld. Dat was speciaal, omdat ik de tocht ook alleen begonnen ben. Bij het eindpunt aangekomen voelde ik me dolblij en euforisch, omdat het me eindelijk gelukt was. Maar ook door het geweldige uitzicht over de groeve. Wat imponerend om te zien en wat een beloning. Er staat daar een markeringssteen met bovenstaande tekst erop. Die tekst heeft voor mij een dubbele lading: allereerst past het goed bij deze reis. Om bij het doel te komen moest ik niet alleen letterlijk een enorme afstand wandelen, ook figuurlijk was het een hele reis: ik moest de weg ernaartoe aanpassen om mijn wens in vervulling te laten gaan. Het werd een lange, bijzondere weg. Met veel onverwachte dingen. En aan het eind ervan werd ik beloond met een prachtig uitzicht en voelde ik me euforisch.

Ook tijdens mijn levensreis moet ik soms lange afstanden afleggen om mijn wensen in vervulling te zien gaan. En regelmatig gaan dingen anders dan gewenst of gaan wensen niet in vervulling. Daardoor voel ik me soms teleurgesteld en verdrietig. Maar tegelijk zorgt dat er ook voor dat ik op onverwachte en bijzondere nieuwe paden wandel. Waar veel valt te ontdekken. En gelukkig kom ik onderweg af en toe een bankje tegen. Waarop ik kan uitrusten en genieten van alles wat ik zie en meemaak. Daarna kan ik met nieuwe energie verder wandelen.

Tsja, soms ligt er tussen wens en vervulling inderdaad een grote afstand. Of lijkt de wens onbereikbaar.
Hoe ga jij daarmee om?

NB: De foto's bij deze blog zijn gemaakt op mijn IPhone, dat zorgt ervoor dat de kwaliteit anders is dan gebruikelijk.